MONO (2)

Ze speelden slechts vijf nummers (evengoed 55 minuten concert). En van die vijf waren er drie waarvan ik had gehoopt dat zij ze niet zouden spelen. En het publiek was festivalpubliek dus anders dan het ademloze publiek destijds in Hamburg. Toch was mijn tweede MONO-concert, vorige week in Utrecht, opnieuw een bijzondere ervaring. Deze vier Japanners hebben de afgelopen jaren heel bijzondere knopjes in mijn psyche weten te vinden. Zo is er het knopje waarop ze drukken als ze een concert beginnen met Ashes in the Snow. Dan staan de tranen in mijn ogen en heb ik kippenvel van mijn kop tot mijn staart. En dan is er Tamaki Kunishi, de enige vrouw in dit gezelschap. Bijna 43 jaar oud is ze. Mager als een lat en wallen als zandbanken onder haar ogen. Maar ze is de baas van het hele spul. Geruisloos varieert ze tussen basgitaar, piano en glockenspiel en ze regeert iedereen met haar ogen. Inmiddels touren ze door Engeland en daarna Azië, Zuid-Amerika en Zuid-Europa. Dat ze maar snel weer in de buurt mogen komen.