AAAAAnne-Grethe

De ritjes op maandag- middag naar zwemles op Urk. Ik denk warempel dat ik ze nog ga missen ook. Voor half zes moest onze Anne-Grethe steeds klaar staan en dan zette ik er stevig de pas in. Van 't Bun via de Hofstee, de Slikhoogte en het Kerkje aan de Zee naar mijn geliefde boulevard. Keren bij het strand en dan via de West- en Oosthavenkade naar Torenstraat, om de Boni en Hairline heen en tenslotte helemaal langs welgeteld zes singels terug. Volgens Google Maps is het precies 3 kilometer. Net genoeg om even lekker het hoofd leeg en het lichaam warm te krijgen. En dan lekker een kleedkamer in met 15 ouders en 15 natte kids, in een klimaat waar ze het zelfs in Andalusië Spaanse benauwd van krijgen. Ondertussen die duizelingen in je hoofd die melden dat het de hoogste tijd is voor een bordje warm eten. En dan een Anne-Grethe die zojuist haar stinkende best heeft liggen doen in het water, maar die nu vindt dat afdrogen en aankleden mijn 'pakkie an' is. Toch ga ik het missen. Zaterdag bij het afzwemmen was het trouwens één groot feest. Anne-Grethe deed goed haar best en mocht als eerste van de hele ploeg haar diploma in ontvangst nemen. Hier is ze in actie te zien.

Anglo Virus

Ik was denk ik een jaar of vijf toen ik met mijn ouders op vakantie ging naar Scarborough. Ik kon met mijn mond net bij de reling en likte er zout water en vinger- afdrukken af. Ik dronk appelsap, at toffees en leerde overgeven. In de haven van Whitby schrok ik mij bij eb wild van kabeljauwkoppen. En gaf over. Ik kreeg een nep-piratenpistool. En gaf over. Proefde bacon en sausages. En gaf over. Werd een pub uitgestuurd. En... precies. Inmiddels weet ik dat ik toen besmet ben geraakt door een virus: het anglovirus. Incubatietijd: een jaartje of dertig. Activering door Midsomer Murders, deze heerlijke voetbalfilm, dit zwelgboek, deze band of deze. Dat ik eerder dit jaar een dag (tergend kort/besmettelijk lang) met de gemeente in Grimsby ben geweest hielp trouwens ook niet echt. Symptomen van het anglo virus: de onbeheersbare drang om een vakantie te plannen aan de overkant van de Noordzee. Het is zo erg dat we er voor de zomer van 2012 al heen gaan. Komend voorjaar willen we er ons 12,5-jarig huwelijk vieren, samen met de kids, in dit cosy, seaside, apartment. Ik sluit trouwens ook niet uit dat het geen virus is, maar een erfelijkheidskwestie. Mijn vader is zo erg anglofiel dat hij tegenwoordig droomt in Schots dialect. Triest geval.

Pepernoten in de oren

Ook in Nagele is de Sint gearriveerd. De meiden waren niet zo erg gecharmeerd van zijn intocht. Pepernoten zagen ze alleen door de lucht vliegen en ze konden zowaar begrijpen dat mama niet wilde dat ze dat snoepgoed van de grond opraapten. En de mijter die haasje repje (briefje via school op vrijdagmiddag) in elkaar was gezet, kreeg een plekje op het podium en dat was dat. Maar verder geen kwaad woord over de goedheiligman. Al die tv-programma's waarin hij dagelijks zijn opwachting maakt, de talloze reclamecampagnes waarvoor hij steeds zonder morren op de foto gaat. De consequente, onophoudelijke terreurcampagne waarin deze bebaarde buitenlander opnieuw het roer stevig in handen heeft. Chapeau! En dat terwijl zijn publiek door alle suiker met de dag onhandelbaarder wordt. De juf van Michal vatte de maand november vorige week, met een zucht, in één zin samen: 'De kinderen hebben pepernoten in de oren'. Maar dan op zondagochtend wakker worden en beneden de uitgelaten, giechel-gilletjes horen van meiden die zojuist ontdekt hebben dat de Pieten ook dit keer niet stilletjes voorbij zijn gelopen. Dat maakt alles weer goed.

Scharrelen met schol

Gelukkig komen er regelmatig een paar lekkere scholletjes uit Urk onze kant op zwemmen. Tot in september waren die heerlijk dik (gevangen op de Doggersbank, dus dan weet je 't wel (ik praat nu visserlui na)). Die zijn perfect om te koken (op Urk heet dat stoven) en op te smikkelen met boter, mosterd, nootmuskaat en gekookte aardappel. Inmiddels zitten ze vol kuit en moet je ze bakken. Beetje lastig zonder een groot formaat frituurpan. Maar geen nood: er zijn alternatieven voor de op Urk klassiek geworden tweestrijd van stoven of bakken. Drie weken geleden maakte ik een scholslaatje (visjes koken, pluizen, veel mayo, kerrie, zout, peper erbij, lekker met warmgerookte zalm en brood). Maandag werden het scholburgers: Kook de schol, haal het visvlees eraf (eerst laten afkoelen!), voer de velletjes en de kuit aan de kat, mengen met kerrie, peper, zout (niet te zuinig allemaal!), mosterd en 1 eidooier per pond vis, kleine balletjes maken, voorzichtig platdrukken, zodat het burgers worden. Haal ze dan eerst door een geklutst ei en daarna door paneermeel. Dan bakken in de koekenpan. Mag in olie maar ook gerust in een beetje Croma. Wij aten ze met pasta en broccoli, maar de mogelijkheden zijn natuurlijk groot. Hmmmm.

Waar rook is...

Volgend jaar februari ben ik zeven jaar clean. Van een echte kettingroker werd ik een gestopte roker, want (geloof me) eens een roker, blijf je altijd een soort van roker. Ik wás het 'zeer verslaafde rokertype'. 's Ochtends voor koffie of brood: eerst een peuk. Elke avond heel bewust de laatste roken. En dan een kwartier later nog één. Stiekem vergaderingen uitlopen. Schijnheilig de andere kant uitblazen als er kinderen in de buurt waren. Ik wérd het 'vervelende gestopte type'. Voelde de neiging om te preken tegen voormalige nicotinebuddy's. Stekelige opmerkingen maken. Een beetje in de zeik nemen. Heel ergerlijk allemaal. Na een jaar, twee misschien, werd ik langzaam maar zeker het 'echt gestopte type'. Shag was verdwenen uit mijn systeem. Zin in een hijs dook zelden meer op. En als het al kwam, was de verleiding zwak. De laatste weken heb ik voor de krant aandacht besteed aan een groep met roken gestopte ambtenaren. Ik herken hun verhalen, leef met ze mee, wil ze toeschreeuwen: 'het wordt wél weer gezellig'. Maar ik weet ook dat ze het zelf moeten doen. Alhoewel, ik heb er destijds wel hulp van hogerhand bij gevraagd (en kreeg meteen een bemoedigende knipoog). Maar het blijft een kwestie van die eerste niet nemen. Eén van de geïnterviewde ambtenaren is al een week lang telefonisch onbereikbaar. En zijn weblog is gestokt bij 'een moeilijke rookdag', nu al bijna 2 weken geleden. Ik ben zo bang dat hij weer vrienden is geworden met zijn grootste vijand. Elke moegerookte ziel kan ik trouwens dit boek van harte aanbevelen. Het ontkracht heel goed de mythe dat je roken op de een of andere manier nodig hebt.

Ik heb sterk getwijfeld of ik deze post moest plaatsen. De belangrijkste reden? Geloof het of niet: de angst dat ik op een kwade dag weer zal beginnen en dit digitale stukje me dan zal achtervolgen. Deze week droomde ik dat ik weer rookte. Ik werd opgelucht wakker.

Verhalenwedstrijdblues

Een verhalenwedstrijd is een loterij. Appels met peren vergelijken. Sprak de verliezer. Ik was één van de 46 deelnemers aan de laatst gehouden editie van de Andries Greinerprijs. Niet bepaald in de eerste plaats omdat ik meedoen aan schrijfwedstrijden zo leuk vind. Weet je na een verloren schaakmatch precies te achterhalen op welk moment je die ene pion niet vooruit had moeten schuiven, na een nederlaag op schrijfgebied is die analysemogelijkheid er niet. Het was geen kwestie van een punt, komma, woord, zin, alinea of thema op de verkeerde plek. Of misschien ook weer wel. Dat is de ellende. Nee, meedoen werd vooral ingegeven door het absurd hoge prijzengeld van 2.500 euro, dat klaar lag voor de winnaar. Samen met collega Gretha hadden we er gisteren in elk geval wel een leuke middag van. En de winnaar (zijn verhaal staat helaas nog niet online) is het wat mij betreft van harte gegund. Mijn verhaal staat hier. En Gretha, zet jouw verhaal ook eens even op het web! Het is zeker de moeite van het lezen waard.